Nevruz!

Şimdi sizlere buradan şakır şakır nutuk verecek değilim,

Barış

Kardeşlik…

Toplumsal birliktelik…

“Hepimiz kardeşiz”bu öfke ne diye nutuklarım yok!

Peki, neden yok?

Yahu ne yazarsam yazayım zaten bildiğinizi okumuyor musunuz?

Eee…

O zaman ben yazsam ne, yazmasam ne!

Benim derdim Nevruz’la

Bahar gelmiş çiçekler açmaya zorluyor kendini. Sağ cenahtan hafif hafif rüzgâr çarpsa da tomurcuklara… Kırılmıyorlar…

Tıpkı babasının çocuğuna kızdığı gibi!

Azar yiyen çocuk başı sıkışınca yine “babacığımmm” diye biliyor…

Eee rüzgârda öyle değil mi?

Çiçekler, tomurcuklar çocuk,  Rüzgâr ise baba!

Bazen sert esecek, bazen de serinletmek için ılık ılık içlerine içlerine girecek!

Baharı seviyorum, çünkü yazı müjdeliyor bize…

Yazı seviyorum, çünkü insanlar hep gülüyor kışa inat gönlünce!

Nevruz!

Ah nevruz!

Son ateş yakılsın bu gün!

Çatılsın kuru ağaç dalları, kızlar süslensin, kına yaksın ellerine…

Genç erkekler zıplasın, bir bir ateşlerin üzerinden…

Türküler söylensin…

Gazeller okunsun, hayat her nerede ise onu yaşayanlarla dolsun, küçük findancıklar tomurcuklansın!

Kuşlar tüylerini temizlesin kışa inat!

Deniz kokusu dolsun içimize, hayatımız neşe ve huzur dolsun!

3 günlük dünyanın farkına varılsın bu nevruzda, belki bir daha ki nevruzu göremeyeceğimiz düşünülsün!

Genç erkekler traş olsun, sürsünler kokularını, kızlar yaksın kınalarını… Mis kokulu bahara mis kokulu insanlarla girsin yaşam!

Ne demişti Nazım Hikmet “Bahardı sevgilim bahardı ve bahtiyar olmak için toprakta, havada, suda her şey vardı sevgilim, her şey hazırdı, her şey vardı.”

Her şey hazır…

Yeter ki sen hazır ol! Sevgiyle..