Vefa mı dedin?...
Vefa mı dedin?...
23 Ocak 2013, Çarşamba - 18:42
Bu sabah uyandığımda balkonumda titreyen kuşa takıldı gözüm…
Doğanın ortasında yapa yalnız kalmış, kos koca doğada sığınacak yer bulamamış ve benim balkonuma konmuş ufacık şirin bir serçeye!
Titrek bakışları ile gözlerindeki endişe, biz insanlar gibiydi. Umulmadık bir anda istemediği halde, koşulsuz ve yorulmuş o hali ile tanımadıklarının balkonuna sığınan insanlar gibi!
Yeryüzü yaratıldığından beri, her ay ışığı parlaklığında, her güneş yakışında ve her dolu serpiştirmesinde vardı o serçe!
Lakin benim balkonuma bu sonbahar günü konuyordu?
Onca yıl denk gelmemiş, tesadüf etmemiş, balkonumun taşlarına müşerref etmemişti!
Ne istiyor olabilirdi ki?
Su…
Hayır!
Çünkü balkonumun dört köşesinde tüm kuşlar faydalansın diye yerleştirdiğim, kargaların banyo yaptığı, çirkin sesleri ile türküler söylediği ve bana göre tas, onlara göre havuz olan şeyler vardı!
Su istiyor olamazdı!
Belli ki acıkmış ve birazda üşümüştü…
Evden aldığım buğday tanelerini küçük bir kaba koyup, onu ürkütmeden kapının yanına yerleştirdim…
Hala gözümün içine bakıyor ve benim ona baktığımı sanki bakmıyormuş gibi yaparak geçiştiriyordu!
Küçük, akıllı ve bir o kadar şirin bir serçeydi o!
Küçük gagası ile buğday tanelerini yutmaya başladı, sanki acelesi vardı!
Pazar kahvaltısını hızlı hızlı yapıyordu!
15-20 buğday'dan sonra suya koştu! Gagasını temizledi, tüylerini hafif nemlendirdi! Sonra yeteri kadar su içti!
Tekrar geriye dönüp bana baktı!
Teşekkür ederim der gibi!
Göz göze geldik, keşke kalsaydım der gibiydi!
Lakin gideceği her halinden belliydi, kanatlarını çırpıp ufukta kayboldu!
Başka balkonlara, başka bahçelere, başka hayatlara… Başka yurtlara konmak için gitti!
Pazar günü 15 dakika bir Aşk yaşadık minik serçe ile huzurumu kanatları ile getirip, kanatları ile sanki geri alıp götürdü!
Kal diyemedim peşinden, gitme hepimize yetecek kadar buğday ve su var diyemedim…
Çünkü o özgürdü, onun gitmesi gerekirdi, zaten beni sevmişse yine bir Pazar geri gelecekti!
Bu hayatta hepimiz birer minik serçeyiz ve hepimiz Balkonu olan birer misafirperveriz…
Ve hepimize rabbim Buğday verdi! Su verdi, en önemlisi İnsan olarak “AŞK” verdi!
Yeter ki, bakmasını ve görmesini bilelim, Özgürlüğün içindeki insanlık kimseye zarar vermez…
Kimse kimseyi tutsak etmemeli ve illa bir şey tutsak edilecekse Kötü ve Şer fikirleri sonsuzluğa zincirlemeli, hapsetmeli!
Serçe olun ama vefalı olun!
Doğanın ortasında yapa yalnız kalmış, kos koca doğada sığınacak yer bulamamış ve benim balkonuma konmuş ufacık şirin bir serçeye!
Titrek bakışları ile gözlerindeki endişe, biz insanlar gibiydi. Umulmadık bir anda istemediği halde, koşulsuz ve yorulmuş o hali ile tanımadıklarının balkonuna sığınan insanlar gibi!
Yeryüzü yaratıldığından beri, her ay ışığı parlaklığında, her güneş yakışında ve her dolu serpiştirmesinde vardı o serçe!
Lakin benim balkonuma bu sonbahar günü konuyordu?
Onca yıl denk gelmemiş, tesadüf etmemiş, balkonumun taşlarına müşerref etmemişti!
Ne istiyor olabilirdi ki?
Su…
Hayır!
Çünkü balkonumun dört köşesinde tüm kuşlar faydalansın diye yerleştirdiğim, kargaların banyo yaptığı, çirkin sesleri ile türküler söylediği ve bana göre tas, onlara göre havuz olan şeyler vardı!
Su istiyor olamazdı!
Belli ki acıkmış ve birazda üşümüştü…
Evden aldığım buğday tanelerini küçük bir kaba koyup, onu ürkütmeden kapının yanına yerleştirdim…
Hala gözümün içine bakıyor ve benim ona baktığımı sanki bakmıyormuş gibi yaparak geçiştiriyordu!
Küçük, akıllı ve bir o kadar şirin bir serçeydi o!
Küçük gagası ile buğday tanelerini yutmaya başladı, sanki acelesi vardı!
Pazar kahvaltısını hızlı hızlı yapıyordu!
15-20 buğday'dan sonra suya koştu! Gagasını temizledi, tüylerini hafif nemlendirdi! Sonra yeteri kadar su içti!
Tekrar geriye dönüp bana baktı!
Teşekkür ederim der gibi!
Göz göze geldik, keşke kalsaydım der gibiydi!
Lakin gideceği her halinden belliydi, kanatlarını çırpıp ufukta kayboldu!
Başka balkonlara, başka bahçelere, başka hayatlara… Başka yurtlara konmak için gitti!
Pazar günü 15 dakika bir Aşk yaşadık minik serçe ile huzurumu kanatları ile getirip, kanatları ile sanki geri alıp götürdü!
Kal diyemedim peşinden, gitme hepimize yetecek kadar buğday ve su var diyemedim…
Çünkü o özgürdü, onun gitmesi gerekirdi, zaten beni sevmişse yine bir Pazar geri gelecekti!
Bu hayatta hepimiz birer minik serçeyiz ve hepimiz Balkonu olan birer misafirperveriz…
Ve hepimize rabbim Buğday verdi! Su verdi, en önemlisi İnsan olarak “AŞK” verdi!
Yeter ki, bakmasını ve görmesini bilelim, Özgürlüğün içindeki insanlık kimseye zarar vermez…
Kimse kimseyi tutsak etmemeli ve illa bir şey tutsak edilecekse Kötü ve Şer fikirleri sonsuzluğa zincirlemeli, hapsetmeli!
Serçe olun ama vefalı olun!
0 comments :
Yorum Gönder